ابوالفضل پورعرب، بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون، در تازه‌ترین گفتگویش با خبرگزاری ایرنا درباره وضعیت فعلی سینمای ایران اظهار کرد که اگر رقص واقعاً مولود خلاقیت بود، هنرمندان قدیمی‌تر که در فیلم‌ها و نمایش‌های موسیقایی دهه ۵۰ و ۶۰ ایران حضور داشتند، همه رقاص‌های ماهری می‌بودند. او تأکید دارد مشکل اصلی عدم تناسب محتوا با مخاطب و ضعیف شدن «ادب» در فیلم‌های امروز است، نه صرفاً عنصر رقص.
چهار محور اصلی دیدگاه پورعرب
- کیفیت ذاتی اثر را نمی‌توان با برچسب «بد» نادیده گرفت؛ بلکه باید مشخص گردد چه گروهی و با چه توقعی فیلم را تماشا می‌کند.
- فاصله اجراهای نمایشی امروز با استانداردهای ادبی و محتوایی سینمای دوران طلایی، به‌ویژه در به‌کارگیری دیالوگ و حرکات موزون، به‌شدت محسوس است.
- رفتار برخی فیلم‌ها از جنس نمایش‌های صحنه‌ای است که «سقف عرفی» سینما را زیر سؤال می‌برد؛ برای نمونه، رقص‌های ساده‌نما در پس‌زمینه صحنه‌های دراماتیک، نه لزوماً نیاز روایی آن اثر.
- بازیگران زیادی به‌ناچار در نقش‌هایی ظاهر می‌شوند که بیشتر برای «جلب توجه» و نه انتقال پیام اصیل تولید شده‌اند.
چشم‌انداز بهبود: تکیه بر ادب و انتخاب‌گرایی
- بازگشت به شیوه‌های کلاسیک روایت و تمرین «ادب نمایشی» در شکل‌دهی به شخصیت‌ها، چنان‌که در آثار پیش از انقلاب (مثلاً فیلم‌های موسیقایی احمدرضا درویش) مشهود است.
- گزینش محتوا بر اساس زمان و مناسبت اجرایی؛ به‌طوری‌که رقص در بستر قصه و متناسب با فرهنگ مخاطب نمایش داده شود، نه به‌عنوان چاشنی تبلیغاتی.
پورعرب در پایان اشاره می‌کند که هرچند امروز پایش زخمی است و کمتر مقابل دوربین می‌ایستد، اما دغدغه زنده نگه‌داشتن «انسجام معنایی» و «ادب هنری» سینما را دارد و امیدوار است نسل جدید فیلم‌سازان این اصول را در نظر بگیرند تا سینما دوباره جذاب و تأثیرگذار شود.
About the Author
