امیرحسین قیاسی دلم می‌خواست نقش ترانه را درباره الی بازی کنم
امیرحسینی قیاسی در مصاحبه‌ای کوتاه و صمیمی با اشوان، خواننده موسیقی پاپ، به یکی از نقش‌هایی اشاره کرد که همیشه دوست داشته بازی کند: نقش «الی» در فیلم درباره الی. جمله‌ای کوتاه اما تأمل‌برانگیز که هم طرفداران سینما و هم دنبال‌کنندگان بازیگر را به فکر انداخت.
کنایه‌ای به فیلمی کلاسیک و آرزویی غیرمتداول
قیاسی گفت: «دوست داشتم نقش الی را بازی کنم؛ همان‌که بعد از چند صحنه با شهاب حسینی می‌رود و دریا او را می‌گیرد.» انتخاب او برای نقش الی، فارغ از جنبه نمادین آن، نشان‌دهنده میل به تجربه نقش‌هایی است که پیچیدگی درونی و بار دراماتیک قوی دارند. این اظهار نظر را می‌توان نوعی تمایل به کنجکاوی هنری و آزمودن مرزهای بازیگری دانست—خواستنی که گاهی از نقش‌های رایج دور می‌شود و سراغ ابعاد تلخ و مرموز قصه می‌رود.
چه می‌گوید این انتخاب درباره قیاسی؟
چند برداشت می‌توان از این علاقه‌مندی گرفت:
- تمایل به تجربه نقش‌هایی با عمق روان‌شناختی و موقعیت‌های چالش‌برانگیز؛
- کنجکاوی نسبت به آثار شاخص سینمای ایران و بازی در ساختارهای روایی که تماشاگر را به سؤال و واکنش وامی‌دارند.
قیاسی با این گفته نشان داد فراتر از تصویر عمومی‌اش، گرایشی هنری و جسارت امتحان‌کردن فرم‌های متفاوت دارد—ویژگی‌ای که در بازیگران موفق دیده می‌شود.
واکنش مخاطبان و معنای رسانه‌ایِ لحظه
بخش‌هایی از آن گفتگو در فضای مجازی پربازدید شد؛ مخاطبان واکنش‌های متفاوتی نشان دادند: عده‌ای از اشاره او به فیلمِ اصغر فرهادی استقبال کرده و آن را نشانه‌ای از علاقه‌مندی عمیق هنری دانستند و برخی دیگر جمله را با طنز و کنایه بازنشر کردند. این بازتاب نشان می‌دهد حتی یک جمله کم‌حجم درباره یک نقش می‌تواند برای هنرمند پنجره‌ای به گفتگوهای گسترده‌تر درباره انتخاب نقش، شهرت و مرزبندی‌های هنری باز کند.
قیاسی با اشاره به این نقش، دعوتی ضمنی به گفت‌وگو درباره انتخاب‌های هنری بازیگران مطرح کرد—گفت‌وگویی که می‌تواند مسیرهای تازه‌ای برای درک و ارزش‌گذاری بر ریسک و تنوع در بازیگری ایرانی باز کند.
About the Author
