سعید مطلبی، نویسنده و کارگردان باسابقه سینما، در گفت‌وگویی تلویزیونی از خاطره‌ای تأثیرگذار در پشت‌صحنه فیلم «ناجورها» پرده برداشت؛ خاطره‌ای که نشان‌دهنده عمق باورهای مذهبی و اخلاقی محمدعلی فردین، یکی از چهره‌های ماندگار سینمای ایران است.
به گزارش همشهری آنلاین، مطلبی در برنامه «۲۴» با اشاره به اخلاق‌مداری بازیگران نسل گذشته گفت: «سینمایی که آن زمان فیلم‌فارسی نامیده می‌شد، برخلاف تصور امروز، توانست اخلاق را در جامعه ترویج دهد. بازیگرانی چون فردین و ناصر ملک‌مطیعی نه‌تنها محبوب بودند، بلکه به اصول اخلاقی و باورهای دینی پایبند بودند. فردین در یکی از صحنه‌های فیلم “ناجورها” دیالوگی داشت که باید به امام حسین (ع) قسم می‌خورد. ناگهان ضبط را متوقف کرد و از صحنه خارج شد. من که از توقف فیلمبرداری ناراحت شده بودم، وقتی برگشت با بی‌میلی گفتم دوربین روشن شود. اما فردین آمد کنارم و در گوشم گفت: رفتم وضو بگیرم، چون می‌خواستم به امام حسین قسم بخورم.»
اخلاق‌مداری در سینمای گذشته؛ از باور تا عمل
مطلبی با تأکید بر تفاوت نسل‌های سینمایی افزود: «آن زمان، سینماگرانی داشتیم که به باورهایشان احترام می‌گذاشتند. ناصر ملک‌مطیعی در دوران جنگ نامه‌ای نوشت تا اجازه حضور در جبهه را بگیرد. این‌ها کسانی بودند که سینما به جامعه تحویل داد؛ نه فقط به‌عنوان هنرمند، بلکه به‌عنوان انسان‌هایی متعهد به مردم و وطن.»
او با طرح این پرسش که «آیا امروز هم چنین باورهایی در سینما وجود دارد؟» به نقد وضعیت فعلی پرداخت و گفت: «امروز برخی سینماگران که همه شهرت و اعتبارشان را از مردم ایران دارند، به خارج از کشور می‌روند و از ایرانی بودن خود ابراز شرمندگی می‌کنند. این در حالی است که سینمای گذشته، با تمام محدودیت‌هایش، توانست اخلاق را در جامعه نهادینه کند.»
سینما به‌عنوان رسانه‌ای اخلاق‌ساز
مطلبی در ادامه گفت‌وگو، از نقش سینما در تربیت اجتماعی یاد کرد و افزود: «فیلم‌فارسی در زمان خودش، به‌اندازه کتاب‌های اخلاقی تأثیرگذار بود. چون مردم باور داشتند که بازیگران آن فیلم‌ها، همان شخصیت‌هایی هستند که روی پرده می‌دیدند. این باور، حاصل صداقت و تعهدی بود که هنرمندان نسبت به جامعه داشتند.»
خاطره فردین از وضو گرفتن پیش از ادای دیالوگی مذهبی، نمادی از همین تعهد و احترام به باورهای دینی است؛ رفتاری که امروز کمتر در فضای سینمایی دیده می‌شود. این روایت، نه‌تنها یادآور اخلاق حرفه‌ای نسل گذشته است، بلکه تلنگری برای بازنگری در ارزش‌های فرهنگی و هنری امروز محسوب می‌شود.
